Heey allemaal,

Dit is alweer mijn laatste blog, wat ging de tijd eigenlijk toch snel voorbij als ik eraan terugdenk. Ik zal nog even de laatste weken beschrijven.

Op de Azoren konden we niet lang blijven omdat we natuurlijk op tijd terug moesten zijn in Nederland om onze ouders te zien. We hebben eigenlijk maar een heel gaaf ding gedaan; een solobivak. We kregen allemaal een zeiltje, een touw en een thermoskan met heet water. We moesten ook een slaapzak, matje, zaklamp etc inpakken. Toen dat allemaal gedaan was gingen we naar het bos. Onderweg gingen we langs een supermarkt waar we voor 7,50 eten konden kopen. Je moest voor het avondeten, ontbijt en lunch eten kopen. Ik kocht gewoon brood met beleg, cup soep, yoghurtjes, appels, chocola, koekjes en muffins. Ik stond versteld van hoeveel eten je kon kopen van dat geld. Toen we na 3 uur lopen eindelijk bij het bos aangekomen waren, kregen we allemaal een plek toegewezen. Je kreeg 20 bij 20 vierkante meter waar je de hele dag in moest blijven. Het eerste wat je natuurlijk moest doen was een tentje maken. Ik had een omgevallen boomstam waar ik gewoon een simpel tentje van maakte. Toen dat klaar was ging ik in mijn slaapzak een boek lezen en eten. Net voordat het donker werd, kwam Joost (onze Spaanse leraar) langs om te kijken of alles goed ging. Hij gaf ook een opdracht waar je over na moest denken. De eerste opdracht was: Wat ga je doen nadat je terugkomt van School at Sea? Daar heb ik dus een tijdje over nagedacht, het opgeschreven op een blaadje en heb ik mijn avondeten gegeten. Heerlijke cup-noodles met een stukje brood en een muffin. Toen ik ’s ochtends wakker werd, wist ik even niet waar ik was. Het was heel raar om in je eentje wakker te worden. Na het ontbijt, wat bestond uit yoghurt en brood, ging ik weer mijn boek lezen. Niet lang erna kwam Joost weer met de tweede opdracht. Deze keer moest ik nadenken over wie ik nodig had om al die dingen die ik in de toekomst wil doen te verwezenlijken. Daar heb ik weer over nagedacht en op een papiertje geschreven. Toen ben ik weer verder gaan lezen. Toen mijn boek uit was, begon ik me eigenlijk een beetje te vervelen. Toen ben ik wat gaan rondlopen op mijn stukje. Ik had geen idee hoe laat het was, maar ik begon toch al in te pakken. Voor ik het wist kwam Joost me ophalen. Na de solobivak besproken te hebben, gingen we weer terug naar de boot en daar aangekomen mochten we nog heel even de stad in voordat we gingen eten.

De volgende dag gingen we ’s middags weg. Daarvoor moesten we eigenlijk nog een tekening maken op wal van ons project. Dat doet iedereen namelijk die met een boot In Horta aankomt. Ik ging het samen met Daisy, Sanne en Liselet maken. Je mocht ook de stad in, dus daarom kwam niemand ons verder helpen. Het is uiteindelijk wel een leuke tekening geworden. Nadat we klaar waren, gingen we ook nog heel even de stad in. Daar heb ik nog wat koekjes gekocht voor de oversteek. Toen hebben we aan iedereen gevraagd of ze hun naam op de tekening wilden schrijven. Dus daarna ging iedereen omstebeurt naar de tekening om hun naam erbij te schrijven. Om ongeveer 4 uur uiteindelijk gingen we weg. Op weg naar Nederland!

De oversteek was in het begin heel rustig. We hadden veel ruiger weer verwacht. We konden heel goed aan school werken, wat wel fijn was, want bijna iedereen had nog wel wat in te halen. Na een paar dagen werd het toch ruiger. Zelfs zo ruig, dat van iedere wacht de vier beste stuurlieden uitgekozen werd, die om het uur naar boven gingen om te sturen, terwijl de rest van de wacht binnen moest gaan zitten. We moesten ook tuigjes om. Ik was een van de 4 stuurlieden uit mijn wacht. Buiten ging het erg tekeer. Het sturen was daardoor ook veel moeilijker. Je kreeg bijvoorbeeld de koers 60 op, maar door de golven slingerde je de hele tijd tussen 45 en 80; erg irritant. Er kwamen ook regelmatig brekers, waardoor je helemaal nat werd van het zeewater. Het sturen ging bij mij gelukkig wel goed. Zo ging het een paar dagen zo door, daarna werd het weer rustig.

Een week voor aankomst was er eindelijk land in zicht! ’s Nachts kon je heel goed zien waar land was, maar overdag zag je nauwelijks iets. We waren veel te vroeg, dus besloten ze om een paar dagen in Oostende, wat in België ligt, te gaan stoppen. Daar kregen we de hele dag school en mochten we ’s middags de stad in. We gingen wafels, ijsjes en chocola kopen (altijd weer eten ;)). Het was heerlijk. Alles was ook weer in het Nederlands. Ik vond het zelf ook heel erg lijken op Nederland, het was heel raar om te zien. Het was ook de laatste keer dat ik mijn ouders sprak voor aankomst.

3 dagen voor aankomst besloten ze om weer te gaan varen. Dan zou ook de scheepsovername beginnen, waar ik gesolliciteerd had voor kok. Toen we gingen vertrekken, lieten ze horen wie wat was geworden. Ik was kok geworden! Eigenlijk zouden er altijd 2 koks moeten zijn, maar deze keer was ik het in mijn eentje. Ik mocht mijn eigen keukenploeg samenstellen en mocht verzinnen wat we gingen maken. Er was niet heel veel keus, want we hadden nog maar een beperkte voorraad en die moest nou eenmaal op. De volgende dag heb ik tot half 9 uitgeslapen. Toen ik boven kwam gingen we meteen aan het werk voor het middageten. Het werd gebakken aardappels, schnitzels en sperzieboontjes, ingewikkeld in ham en kaas. Alles ging goed. We werden wel eens afgeleid omdat we gingen aanleggen in Nederland. Zo snel ging het allemaal. De meeste kinderen waren verdrietig, omdat we over een paar dagen al naar huis gingen. Het eten kwam daardoor ook iets later dan gepland, maar het was wel lekker. ’s Middags gingen we naar het strand om de laatste stilteoefening te doen en afscheid te nemen van de zee. Dat duurde tot 4 uur. Ik heb ’s avonds nog een kippensoepje gemaakt met brood. De volgende dag hadden we nog de laatste dag school en die dag erna was het grote schoonmaak en moesten we al onze spullen inpakken. ’s Avonds hadden we de bonte avond, waar bijna iedereen wat opvoerde. De laatste act was onze rap die we hadden gemaakt voor als we aankwamen in IJmuiden.

En toen was het zover. Na de laatste spulletjes ingepakt te hebben kregen we een shirt, waar iedereen wat op mocht schrijven voor elkaar. Om half 11 vertrokken we. Voor de sluis stonden er al mensen te zwaaien en te roepen. Niemand hoorde ze echt want iedereen zat elkaar te knuffelen en alvast afscheid te nemen. Het was heel emotioneel allemaal. Toen we eenmaal door de sluis gingen moesten we ons opstellen in alfabetische volgorde. Alle ouders stonden juichend en springend aan de kant met spandoeken. Iedereen had volgens mij wel een dubbel gevoel; geweldig om je familie weer te zien, maar verschrikkelijk om afscheid te nemen van elkaar. Na een korte speech van Martin mochten we een voor een aan land. Ik rende meteen naar mijn broer en ouders om ze een dikke knuffel te geven. Ik was heel blij om iedereen weer te zien. Opa Peter had mij weer verrast door een prachtige taart te maken. Hij had weer meer dan z’n best gedaan. Ik ging samen met Coen op de foto voor het Haarlems Dagblad. Deze vrijdag gaan ze ons interviewen. Na de foto’s begon het programma. Heel veel mensen hielden toespraken. De ouders gingen een flashmob doen (wat er prachtig uitzag…) en wij mochten ons lied voordragen (De tekst staat op m’n site, hij is gebaseerd op het land van, van lange Frans en baas B). We kregen heel veel kado’s (wat ik niet erg vond) en uiteindelijk moesten we toch afscheid van elkaar nemen. Het was niet leuk moet ik je vertellen. Veel mensen moesten huilen, en we wilden elkaar eigenlijk niet loslaten. Het is echt heel raar om opeens afscheid te nemen van mensen waarmee je zes maanden mee heb geleefd en waar je zo goed een band mee hebt. Je hebt hun slechte kanten meegemaakt en hun goede kanten. Ze kunnen op de boot geen masker opzetten, je ziet gewoon hoe ze echt zijn. We hebben gewoon iedereen geaccepteerd over hoe ze zijn en zijn hele goede vrienden geworden. Ik ben nu al een paar dagen thuis en ik begin ze steeds meer te missen. We gaan natuurlijk wel veel afspreken, maar het wordt nooit meer hoe het was. Dat vind ik jammer.

Ik heb een fantastische reis gehad, waar ik veel heb geleerd, niet alleen over andere landen en culturen, maar ook heel veel over mezelf. Ik ben super blij dat ik met deze reis ben meegegaan. Ik heb fantastische mensen ontmoet waarmee ik de rest van mijn leven vrienden zal zijn en we hebben als groep een hele goede band opgebouwd.

Ik kon het ook niet zonder al jullie lieve berichtjes en reacties. Ik wil iedereen heel erg bedanken dat jullie me gevolgd hebben en berichtjes achterlieten. Ik vond het altijd heel leuk om te lezen.

Voor de allerlaatste keer,

Heel veel liefs,

Dianne

Deze week is eigenlijk heel snel voorbij gegaan en de terugkomst komt steeds dichterbij. Ik had zoals gewoonlijk weer gewoon wacht en school. Gelukkig heb ik in Bermuda net de laatste dag 3 wiskunde PW's binnengekregen. Ik heb er daar van al 2 gemaakt. Aan het begin van deze week gingen we heel snel richting de Azoren, maar jammer genoeg moesten we gister weer de motor aanzetten omdat we tegen de wind in moesten varen.

Een keer ging er midden in de nacht opeens het brandalarm aan. Iedereen ging zo snel mogelijk in zijn pyjama naar buiten. Het bleek dat er water over het brandalarm was gekomen waardoor die afging. Iedereen schrok wel natuurlijk, want het leek weer op de microburst. Die zijn we nog niet vergeten.

De scheepsovername is donderdagavond weer begonnen, en .... ik ben bootsvrouw! Ja, ik heb eindelijk gesolliciteerd en ben het ook geworden. Daar was ik wel heel blij mee, want er waren in totaal 26 sollicitaties voor de hele scheepsovername binnen. Iedereen wil namelijk wel een keer iets geweest zijn. De volgende scheepsovername is als we aankomen in Nederland. Dan ga ik wel solliciteren voor kok (misschien samen met Sanne).

De wachten gingen op zich wel goed. 's Nachts is er natuurlijk niet heelveel te doen, maar overdag was het heel druk. Daarom vergat ik ook wel eens wat, maar dat kan iedereen gebeuren. ik heb ook heel veel zeilen gehezen en laten zakken, het 
ging niet allemaal even soepel ;), maar het is wel gelukt.

Oh ja, we hebben eindelijk walvissen gezien! Zondagochtend kwamen ze langs. Iedereen kwam uit bed om ze te zien. Ze waren best wel ver weg, dus je kon ze niet heel goed zien, maar ze waren er wel. Aan het eind lieten ze ook nog hun staart zien, wat je normaal in die films zien. Dit maakt de 
reis eigenlijk helemaal compleet.

We hebben tijdens de reis al twee keer de klok verzet. Nu scheelt het volgens mij nog maar 2 uur met die van jullie. Ze denken dat we zondagavond aankomen. Jammer genoeg dus geen lekker paasontbijtje :(. Ik hoop dat jullie Pasen ook gezellig wordt. Lekker eieren zoeken ;).

We blijven volgens mij niet langer dan 2 dagen in de Azoren. En daarna... Op naar Nederland! Ik heb zo'n zin om weer thuis te komen. Ik spreek jullie gauw en zie jullie over 21 nachtjes!

Vanwege de reparaties aan het schip zijn we veel langer in Bermuda gebleven dan gepland. Normaal gesproken is zondag onze vrije dag. Op Bermuda hebben we dit omgedraaid en is zondag een gewone schooldag en zijn we op zaterdag vrij. Dat is veel leuker omdat op zaterdag alles open is.

Zaterdag mochten we de hele dag zelf invullen. De meeste mensen gingen naar Hamilton om te internetten enzo. Maar mijn groepje ging naar een heel ander plaatsje. Wel in een wat andere samenstelling dan normaal. Liv Wouter moesten op het schip blijven om te werken en Yke en Liselet gingen mee. We gingen naar een grot dat bij een hotel lag. Daar mochten eigenlijk alleen gasten naar binnen, maar het is ons toch gelukt om naar binnen te komen. In de grot lag een soort meer waarin je kon zwemmen. Het was wel heel koud vergeleken met buiten. We moesten al onze moed verzamelen om erin te gaan. Iedereen is er uiteindelijk wel in geweest. Toen we na een tijdje blauw aanliepen zijn we toch maar weer eruit gegaan. Om even op te warmen en het zout van ons af te krijgen zijn we nog even in het zwembad (dat ernaast lag) in gedoken. Toen we weer veilig buiten het hotel waren hebben we op een grasveldje uitgerust, wat koekjes gegeten en bedacht wat we hierna gingen doen. We hebben besloten om nog even in het park in Hamilton te gaan zitten met een taart die we bij de supermarkt hebben gekocht. Toen we uiteindelijk om half 8 terug op de boot waren, wachtte daar op ons een heerlijke vegetarische maaltijd. Een soort wraps. Ze waren echt heerlijk!

De dagen erna hebben we aan school besteed en hebben we ’s middags na 3 uur nog wat verschillende activiteiten gedaan, zoals sportdagen, groepsopdrachten en dat soort dingen.

Een van die groepsopdrachten was dat er 4 groepen werden gevormd, waarvan elk team 3 mensen een blinddoek om kregen (waarvan ik er een van was L). De rest ging een hindernisbaan maken, terwijl de mensen met de blinddoeken weg waren. Wij wisten helemaal niet wat er ging gebeuren. We werden als team een voor een geroepen. Uit elk team was er een leider gekozen die ervoor moest zorgen dat wij zo snel mogelijk het hindernisbaan gingen doen. Die bestond uit hinkelen, onder een zeil door kruipen, voorwerpen pakken en op de goede plaats neerleggen enz. Het was echt heel grappig. Een iemand liet bijna 2 geblinddoekte mensen keihard tegen elkaar aan lopen. Het was echt op het nippertje! Ik heb zelf ook een botsing gehad met mijn teamlid. Ik liep net iets te ver door J.

Daarna gingen de meisjes touwtrekken tegen de jongens. En je raad het al: GIRLS RULES! Wij hebben gewonnen! De jongens maakten er allemaal grapjes over, maar je kon zien dat ze het niet heel leuk vonden.

Er kwamen ook cadetten langs op ons schip. Dat zijn jongens en meisjes in opleiding voor de zeevaart. We lieten ze het schip helemaal zien en legde alles uit. Ik ben ook nog 2x in de mast geweest. Een keer via het trappetje en een keer hezen ze me omhoog in een tuigje. We waren namelijk bezit met alle stalen touwen te schilderen zodat ze niet zouden roesten. Het is een lang werkje, maar gelukkig stond er een muziekje op.

We hebben ook nog ’s middags een stilteoefening gedaan bij die rotsen. Soms vind ik het wel rustgevend en mooi, maar nu was ik te druk en duurde het eeuwen voor de toeter ging dat we moesten stoppen. Daarna verdeelde we ons in 3 groepen, gingen we allemaal in een kringetje zitten, en moesten van elk persoon zijn of haar beste kwaliteiten opschrijven en zeggen. Dat vond ik een hele mooie oefening, want zo merk je dat je eigenlijk meer kwaliteiten hebt dan je zelf ziet.

Na een prachtige zonsondergang gingen we weer terug naar de boot. De dag erna gingen we naar een prachtig strandje. Iedereen ging natuurlijk meteen snorkelen. De onderwaterwereld was in een woord: prachtig! Er waren supergrote en mooie vissen en het koraal was ook heel mooi. Het enige minpuntje was dat het heel erg koud was. Anne heeft toen ook nog ijs voor ons gehaald toen we uit het water waren. We gingen er als een stel beesten op af. Het niet normaal meer. Iedereen leek uitgehongerd of zo. Maar het was dan ook heel erg lekker! Na van het laatste zonnetje te hebben genoten hebben we op het schip nog een potje kolonisten gespeeld (ik heb gewonnen) en de volgende dagen weer aan school besteed. Nu gaan we snel weer op pad richting de Azoren!

Bermuda is wel een cultuurshock! Het is hier heel westers en alles is superduur. Een ijsje kost 5 dollar en een pizza 22 dollar. Het eerste wat iedereen deed was natuurlijk naar internet zoeken. Ik ook natuurlijk. Maar ik had de pech dat mijn computer niet op het internet komt, ik weet ook niet waarom. Dus moet ik het maar met m’n Ipod doen. Het enige goede internet is voor de kerk van Sint George. Omdat we daar altijd zitten hebben we zelfs de ‘local newspaper’ gehaald.

De dagen erna moesten we in de ochtend aan school en ’s middags was er dan een activiteit. Zo gingen we naar een universiteit en kregen een praatje over de economie van Bermuda of gingen we naar de jaarlijkse ceremonie van St. George (zo heet het stadje waar we voor anker liggen).

We zijn ook naar de ‘Spirit of Bermuda’ geweest om te bbq en te voetballen en de dag erna kwamen zij naar ons toe om te feesten. En we kregen ook een hele leuke verassing; Els kwam terug. Tijdens de bbq zagen we haar weer voor het eerst en iedereen rende naar haar toe om haar een dikke knuffel te geven. Ze was ook heel erg blij om ons weer te zien en wat het belangrijkst was, ze is helemaal gezond verklaard. We hebben een welcome back party voor haar georganiseerd met taart, vlaggen, spandoeken en een optreden (die een beetje faalde), maar het was alsnog super gezellig.

We kregen ook bezoek van een Argentijnse familie met 2 kinderen van 16 en 12 jaar. Die komen vanaf die dag elke dag even langs en doen met alle activiteiten van ons mee.

De volgende dagen moesten we in de ochtend aan school en gingen we in de middag activiteiten doen (of andersom). We gingen eerst op bezoek bij een school en kregen een les over de economie van Bermuda. De les was niet saai, omdat de leraar heel grappig was. Daardoor heb ik er ook meer van onthouden.

De dag erna gingen we naar het strand, niet om te zwemmen, maar om een groepsoefening te doen. Dat lukte uiteindelijk niet omdat wij te druk waren. In plaats daarvan mochten we lekker ‘buitenspelen’ op de rotsen. Het was echt een prachtig uitzicht. De dag erna kregen een rondleiding door het stadje met daarna een optreden hoe mensen werden gestraft vroeger als ze roddelden. Dan moest de vrouw op een stoel zitten boven het water en werd ze in het water gedompeld tot dat ze zei dat ze spijt had en het nooit meer zou doen. Ze hadden het heel grappig gemaakt.

Ook gingen we op bezoek bij de burgemeester. Hij was het tegenovergestelde dan wat je verwacht van een burgermeester. Hij maakte hele flauwe, groffe grappen en was heel impulsief. Ik sta op de foto met hem ;). We gingen ook naar het nationaal museum. Daar moesten we een paar vragen beantwoorden over de slaven, de verdediging van Bermuda en nog wat andere dingen.

Toen iedereen klaar was met de vragen gingen we na de lunch naar het dolfijnencentrum wat ernaast lag. Daar had een vriendin van Marit, Liselot, een baan als dolfijnentrainer. Daar kregen we eerst een show en mocht je, als je wat geld neerlegde, op de steiger komen en de dolfijnen een aai en een visje geven. Je mocht ze ook opdracht geven om een salto te doen ofzo. Dat heb ik ook gedaan en het was heel leuk. Je verwacht niet dat de huid van een dolfijn zo glad is, het lijkt bijna op rubber. Toen we weer allemaal naast de steiger zaten, lieten ze ook nog zien hoe ze de jongere dolfijnen al die trucjes en handgebaren leren. Ook kregen we les over wat voor projecten ze hier aan het doen waren voor de dolfijnen.

Na een daverend applaus voor Liselot toen ze klaar was, gingen we nog even het stadje in. We kwamen langs een glasblazer. Het was echt heel vet om te zien wat ze allemaal konden maken van een strookje glas. Draken, schildpadden, pinguins, noem maar op. Volgens mij zat iedereen een uur met z’n mond open te kijken hoe ze dat allemaal deden. Als het niet zo duur was had ik een beeldje gekocht.

’s Avonds probeerden we weer om de wensballonnen te laten opstijgen. Deze keer lukte het wel, maar omdat hij vlak daarna neerstortte vlakbij de bewoonde wereld, hebben we het toch maar niet gedaan. We gaan het op zee doen, als niemand in de buurt is.

De dag erna gingen we naar de BIOS. En nee, dat was niet de bioscoop, maar het “biologisch instituut of ocean science’. We kregen een les over koraal en een rondleiding over het terrein. Het was op zich wel interessant. De man kon het heel leuk uitleggen, dus het was wel leuk.

Dit was het wel weer voor deze keer. We verblijven hier nog iets minder dan een week, dus hopelijk tot gauw!

De reis van Cuba naar Bermuda verliep in het begin heel vlot. De wind stond de goede kant op, dus we maakten vele mijlen. Het normale leven was weer aan de gang. Tot de avond van 4 maart……We kregen een zogenaamde microburst. Dat betekent dat er opeens windkracht 12 komt maar dan van boven en daarna opeens van de andere kant.

Ik lag in bed, omdat ik heel erg moe was. We gingen gewoon heel schuin, maar iedereen was dat gewend want dat gebeurde de hele dag al. Maar deze keer hield het niet op en het werd zelfs nog erger. Tot opeens de lichten uitgingen en het alarm aan. Alle spullen vielen van de andere kamer in onze kamer en ik hoorde een paar mensen gillen. Iedereen die beneden was inclusief ik, liep zo snel mogelijk in een treintje naar boven. Je zag geen hand voor ogen en we wisten niet of er mensen gewond waren of overboord waren gegaan. Het was heel eng allemaal. Boven was het ook een chaos. Sommige mensen dachten dat we naar buiten moesten (als het alarm afgaat moet je namelijk naar buiten), maar daardoor kwam er allemaal water naar binnen. Iedereen ging weer naar binnen en we deden zo snel mogelijk alle waterdichte deuren dicht en gingen in het dagverblijf zitten. Het alarm hield snel op en na een tijdje ging ook het licht weer aan.

De kapitein en Anne kwamen naar beneden om alles uit te leggen. Gelukkig was er met niemand iets gebeurd! Maar een heleboel mensen zijn heel erg geschrokken en het duurt een nog wel een tijdje voordat die er weer overheen zijn. Er is wel schade aan het schip. Er waren gaffels en pieken kapotgegaan en het kompas is ook kapot gegaan. In de stuurhut is ook water gekomen, hierdoor is de meeste elektrische apparatuur kapot (alleen het navigatie apparatuur kostte al 36.000 euro). Daarnaast is er ook een bank en een bijboot overboord gegaan, en de andere bijboot is kapot.

De dagen na de Microburst zijn we vooral bezig geweest met schoonmaken en alles weer een beetje normaal krijgen. De wachten waren de eerste dag afgelast en de dagen erna moest je bij de wacht alleen maar om je heen kijken of je schepen zag. We waren heel blij toen we eindelijk in Bermuda waren. Hier blijven we wat langer zodat alles aan het schip gemaakt of opnieuw geplaatst kan worden.

Heey allemaal,

Het spijt me heel erg dat ik zo lang niks van me heb laten horen, maar mijn computer doet het niet goed en ik kon er geen een lenen. Maar als jullie dit lezen is het toch gelukt om mijn blog up te loaden. De foto’s ga ik ook nog proberen zo gauw mogelijk up te loaden.

We zijn nu aan de terugweg begonnen! Ik heb nu wel weer zin om jullie allemaal weer te zien en te knuffelen J. Nog minder dan 2 maanden……

Dan nu Cuba;

Toen we eindelijk op land waren kwamen de douane bij ons langs om het hele schip te checken op viezigheden en andere verdachte zaken. Ze kwamen ook met honden aan boord. Gelukkig was alles goed en mochten we Cuba in. We kregen we een eigen bus met buschauffeur, Pepe, en reisleidster, Margerita. Dat was een klein vrouwtje die vroeger Engels lerares was. De eerste dagen verbleven we in Pinar del Rio, in een hotel. Het ontbijt, lunch en avondeten was steeds een lopend buffet. Dat was wel wat anders dat het eten op de boot. Luxe hoor! We bezochten elke dag kunstscholen. We zagen dans- en muziekvoorstellingen en mochten aan het eind zelf ook meedoen. Ze benadrukte heel veel dat alle scholen gratis waren zodat iedereen een kans had om een opleiding te krijgen. De kinderen op de scholen waren echt heel spontaan. Iedereen wilde zo graag dingen met je doen. Ze trokken je letterlijk mee om te dansen. We moesten zelf ook muziekoptredens doen (en nee, ik ben niet gaan pianospelen waar ik nu wel spijt van heb). We bezochten basisscholen en middelbare scholen. Het verbaasde me hoeveel getalenteerde kinderen er waren. We kwamen ook op een school van de kunst. Daar lieten ze ons allemaal tentoonstellingen zien. Weer kon ik niet geloven dat er zoveel talent was. Er zaten zulke mooie dingen tussen.

Een middag werd het programma gevuld over een uitleg over de Cuban Five. Ik denk niet dat jullie die kennen, maar dat zijn 5 Cubanen die in Amerika zijn opgepakt omdat ze terroristen hebben aangegeven aan de FBI. Er zijn al heel veel opstanden geweest, maar ze zitten nu nog steeds in de gevangenis. De man die dat allemaal vertelde werd bij ieder woord enthousiaster. Hij begon op het eind bijna te schreeuwen.

Een avond zijn we naar een voorstelling geweest (in het Spaans natuurlijk). Het ging over allemaal katten en wat handpoppen. Ik kon er helemaal niks van verstaan, alleen dat ze soms naar de keuken gingen J.

De volgende dagen gingen we de hele tijd van hotel tot hotel en bezochten we allemaal toeristische dingen. We gingen grotten in en botanische tuinen bezoeken. Ik vond het allemaal heel mooi, maar wilde liever naar nog meer scholen, dat vond ik veel leuker en interessanter. Maar ja, je kan niet alles hebben.

De laatste week verbleven we in een kamp. We dachten dat we daar met allemaal andere mensen zouden zitten, maar toen we daar aankwamen, was het helemaal uitgestorven. Het was niet heel mooi allemaal, de bedden lagen niet heel lekker en de douches waren koud. In die dagen gingen we heel vaak naar Havana, de hoofdstad van Cuba. We kregen daar heel veel vrije tijd, wat ik wel fijn vond . We zijn o.a. naar een hele grote markt geweest. Dat was heel handig, want daar kon iedereen z’n souvenirs kopen. De ijsjes waren maar 1 pesos (25 pesos is 1 euro, reken maar uit J) en de pizza’s 12 pesos. Dus natuurlijk kochten we hee lveel ijsjes en pizza’s elke keer dat we in Havana waren. Havana vond ik heel mooi. Je had hele oude, prachtige gebouwen die heel goed onderhouden waren (voor de toeristen natuurlijk) en dan een straat verder had je een hele arme wijk waar de gebouwen eruitzagen alsof ze elk moment konden instorten.

Twee ochtenden moesten we mee helpen op het land om ons verblijf te betalen. Dat hield in dat we onkruid moesten wieden en hooi oprapen! Dat was niet heel leuk werk, maar het moet ook gebeuren. Het enige leuke was dat we hooi aan het eind mochten verbranden. Een avond waren we uitgenodigd voor een buurtfeest. Er was eten en ze lieten ons dansoptredens zien. Daarna moesten we (weer) zelf meedoen met dansen. De jongens probeerden de hele tijd met de blonde dames te dansen, die allemaal al een vriendje hebben. Dus dat lukte ze niet.

We gingen ook naar het museum van het analfabetisme. We hadden die avond ervoor een film ervan gezien. Ik vond het best wel interessant, alleen ik heb er niet veel van meegekregen omdat ik ziek was. In Cuba zijn er minder dan 3 procent van de mensen analfabeet. Dat had ik helemaal niet verwacht voor zo’n land. Ze zijn er ook heel trots op.

Een andere ochtend gingen we naar het revolutie museum. Het hield niet veel in. Het meeste was in het Spaans en er waren allemaal random dingen opgesteld, zoals een lepel en een schaar. Ik snap niet wat dat voor toevoeging aan het verhaal heeft. Het was wel een heel mooi gebouw. Binnen moest je voor je fotocamera 2 dollar betalen, ik heb mijn camera gewoon mee naar binnen gesmokkeld en heb allemaal foto’s gemaakt ;). Ook gingen we naar het revolutieplein. Dat was een hele groot plein met eromheen allemaal gebouwen en een toren waar je vanaf de bovenkant bijna heel Havana kon zien. Daar gingen we dus naar binnen. Na een korte rondleiding mochten gingen we naar boven om van het uitzicht te genieten. Het was prachtig. Aan de ene kant van de toren zag je heel Havana en aan de andere kant zag je de zee.

Eenmaal terug op de boot ruimden we onze kamers weer in en gingen we nog klussen aan het schip doen. We kregen ook schokkend nieuws te horen. Een van onze crew members, gaat terug naar Nederland omdat ze 2 knobbels in haar borst heeft. Dat wil ze liever in Nederland laten onderzoeken. Iedereen was heel erg verdrietig en verbaasd, niemand had dit verwacht! Het afscheid was heel intens en er kwamen ook veel tranen bij kijken, eigenlijk drong het eigenlijk nog niet echt tot ons door. Maar we reken er natuurlijk op dat alles goed is en dat ze in Bermuda terug komt.

11 februari; Vannacht begonnen we de dag met het schoonmaken van het fornuis in de keuken. Niet het leukste om te doen, maar gelukkig had de keukenploeg als troost een extra pizza gemaakt die we mochten opeten. Om half 4 maakte we de jarige Job (Siebrand) wakker met een heerlijk ‘ontbijtje’ (bestaande uit marsepein en snoep) en ons prachtige gezang. Vervolgens moesten we de volgende ochtend weer om 9 uur opstaan om onze spullen in onze kamer op te ruimen. Na de lunch was Cuba al in zicht. Maar we kregen ’s middags te horen dat we nog 170 mijl extra moesten varen naar een ander plaatsje omdat de autoriteiten dat besloten hadden. Niet klagen, gewoon doen. Dus dat betekent nog een extra dagje op zee.

De laatste week was heerlijk. Er was geen rimpeling of golf te zien op zee en het was heerlijk weer. We zijn niet heel snel gegaan omdat we anders veel te vroeg aankwamen en we hadden tegenwind. Omdat we zo langzaam gingen, gingen we soms stil liggen om te zwemmen. We hebben eigenlijk de hele tijd op de motor gevaren. Maar ik merk vandaag eigenlijk pas weer de nadelen daarvan.

Mijn verjaardag was leuk. Ik had 's nachts wacht. Het regende het eerste uur keihard. Dat deed me weer denken aan jullie ;) Gelukkig klaarde het na dat uur op en zagen we de sterren en de volle maan. De volgende ochtendwerd ik wakker gemaakt door Liv, Sanne en Daisy met een pannenkoek met een marsepeinen 16 erop. Daarna pakte ik mijn kado's open. Ik wil jullie heel erg bedanken daarvoor. De rest van de dag werd er veel voor mij gezongen en heb ik tijdens de wacht de hele tijd een zeil gerepareed met de hand. Ik vond het in ieder geval beter dan wc's schoonmaken.

De laatste paar dagen zijn we vooral veel bezig geweest met onze tassen inpakken en het schip brandschoon maken. Onze kamer is deze keer de opslagkamer van alle spullen, dus wij moeten het snelst onze kamer opruimen.

De terugkomst komt nu ook weer steeds dichterbij omdat we nu eigenlijk al op de terugweg zijn. Je hoort ook steeds meer wat mensen gaan doen als ze thuis zijn of als we jullie weer voor het eerst zien maar het eerste gespreksonderwerp blijft natuurlijk altijd eten.

Met school gaat het heel goed. Ik heb nu alle toetsen gemaakt die ik heb binnengekregen. Ik hoorde dat het bij jullie heel koud is geweest en dat jullie zelfs ijsvrij hebben gehad. Wauw, volgens mij heb ik dat nog nooit echt meegemaakt. Eigenlijk ben ik best wel jaloers op jullie. Ik heb nu ook wel zin om te schaatsen of sneeuwballen te gooien. Maar hier is het ook nog niet slecht hoor ;)

Het is weer een tijdje geleden dat ik sailmail heb geschreven. Donderdag 26 januari zijn we vanuit Panama vertrokken. Aan boord gaat het goed. Ik moest wel weer even wennen aan het heen en weer bewegen (ik was de eerste dag niet heel lekker) en het wachtlopen 's avonds. Ik heb nu weer de 12 tot 4 wacht met Anne als wachtleider. Ik vind het heel gezellig! Ik slaap nu met 2 andere meisjes (Haike en Britt) op een kamer (omdat Renée er niet meer is, is er nu een bed extra). Jammer genoeg ligt die nu volgepakt met spullen die we moeten meenemen.

We zijn 2 dagen in Costa Rica gebleven om benzine en boegbeelden aan boord te halen. We zouden eigenlijk maar 1 dag blijven, maar in plaats van benzine hadden ze eerst stookolie aan boord gebracht. Dat moest er dus weer uit getankt worden en de benzine weer erin. Ik ging een keer met Anne in de oranje bijboot de kapitein ophalen. Toen we net weg waren, mocht ik opeens de boot verder besturen! Hij gaf vol gas en ik moest sturen. De boot ging super hard, het was zo vet! We vlogen bijna over het water heen. Gelukkig zijn we niet gecrasht :).We mochten niet het stadje in, omdat het geen veilig stadje was.

Monique is een paar dagen geleden aangekomen. Ze had post voor ons meegenomen. Willen jullie tegen de familie zeggen dat ik al de berichtjes en de lipdub heel leuk vond. Ook had Monique het filmpje van de ouderbijeenkomst meegnomen. Een super leuk filmpje! Echt geniaal! We moesten wel lachen om sommige ouders.

Iedereen is in deze dagen heel druk met school bezig. Dat moet ook wel, want we lopen door de expedities in Panama flink achter. Ik heb de laatste 4 dagen 3 proefwerken gemaakt! Ik kies bijna elke dag een vak uit, ga het hoofdstuk maken en leren en maak 's middags het PW. Dat gaat heel goed!

Iedereen heeft wel z'n ritme gevonden. 's Avonds mogen we nu geen films meer kijken, dat mag alleen nog maar op zaterdagavond en zondag.

Overmorgen ben ik jarig. Als vervroegd verjaardagskado hadden ze mijn schoenen in de mast gehangen :-) Ik heb ze er maar uitgehaald voordat ze overboord gingen.

Tot in Cuba. 

De laatste paar dagen in het hostel in Gamboa hebben we ons voorbereid op de reis naar Bocas del Toro, dus dat betekende de route uitstippelen, het vervoer, de hostels en het eten regelen en zoeken naar activiteiten.

Ik zorgde samen met Floris voor het eten tijdens de reis. We bespraken wat we voor een dag nodig hadden en hoeveel dat ongeveer kostte. Toen we klaar waren probeerden we de andere te helpen. Het vervelende was dat alle hostels al volgeboekt waren door de andere 2 groepen, dus moesten via andere manieren zoeken naar hostels. We vroegen het aan de baas van het hostel. Die heeft ons heel goed geholpen. Uiteindelijk hebben we het voor elkaar gekregen om een hele coole reis voor te bereiden.

Maar eerst gingen we een paar dagen naar een soort landbouwschool voor jongens. Mijn eerste indruk was een soort gevangenis, maar later viel het wel mee. De bedden waren wel vreselijk. Het waren stalen stapelbedden en je had een super dun matrasje. Voor de douches zat alleen maar een gordijntje en op de wc’s zaten geen slot, dus je moest het met je been dichthouden terwijl je zat. De jongens en de meisjes kamer liepen in elkaar over. Naast onze kamers was er een pingpong tafel! We begonnen meteen met pingpongen.

Sanne en ik gingen alvast een rondje lopen. Als eerste kwamen we kippenhokken tegen. Het waren hele lange hokken met honderden kippen. Dat maakte toch een lawaai! Na de kippen kwamen de varkens. Het waren betonnen hokken met een voerbak en drinkbak. Als laatste kwamen de koeien en hertjes! Er zaten een paar schattige kleintjes bij, die mochten we vasthouden. Ze hadden ook nog moestuinen en boomplantages. We zijn ’s middags het stadje, Atalaya, ingeweest. Daar hebben we een kerk bezocht en natuurlijk een bakker met ijsjes! Al het ijs daar komt uit bakken van de supermarkt, dus niet heel speciaal. Ze waren wel spotgoedkoop. $ 0,35 voor twee bolletjes! We hebben er natuurlijk heel veel gekocht.

’s Avonds kregen we een praatje van de pater die dit opgericht heeft. De verassing was dat hij Nederlands was. Hij vertelde over zijn leven en de oprichting van deze school. Het was wel een beetje langdradig, maar hij was ook al 86. Ik vond het mooi om te zien hoe hij genoot toen hij zijn verhaal vertelde.

De avond daarna moesten we een op een zitten met de jongen waarmee je dag daarna meeliep. Mijn jongen heette Moises, was 17 jaar en deed iets met kippen. Hij was wel verlegen (en ik ook wel ;)) dus het was best wel moeilijk om een gesprek aan te knopen. Maar het lukte wel, we hadden het over hobby’s, muziek en dergelijke.

De volgende ochtend ging ik met hem mee naar de kippenhokken. Samen met 2 anderen leerlingen (en ook 2 meisjes van ons) gingen we alle bakken met voer bijvullen. Toen het na een uurtje gedaan was, waren we klaar. Dat vond ik aan de ene kant wel jammer. Ik had wel graag meer gedaan. Na de lunch ging ik toen maar mee met het koeien melken. Hoe moeilijk kan dat zijn… Nou, heel moeilijk dus. Ik kreeg er in het begin helemaal niks uit. En die jongens die dan zo liters melk in een paar minuten hebben, ontmoedigen je toch een beetje. Na heel lang oefenen kon ik het wel een beetje. ’s Avonds hadden ze een dansfeest ter ere van ons. Eerst kregen van je eigen jongen een tasje en shirt met het logo erop. Zo lief! Daarna was er een bandje en gingen we dansen. Het ging er best wel ruig aan toe. Er waren een paar dansjes en dan moest je opeens kruipen of heel hard door elkaar rennen. Wij deden ze gewoon maar na. Dat was heel grappig.

Op pad naar Bocas del Toro

In Panama bestond de laatste week uit een opdracht. Vanaf het verblijf in Atalya moesten de leerlingen, opgedeeld in drie groepen, zelf een reis plannen door Panama. We kregen een budget mee, een thema en een reisdoel (Bocas del Toro). Bij ieder groepje ging 1 docent mee.  

Na de feestavond op de landbouwschool gingen we de volgende ochtend weer met onze rugtassen op pad. Ons groepje ging als eerst op weg met een busje. Toen we uitstapte kwamen er meteen een paar mannetjes naar ons toe lopen of we een busje naar David wilden. We hadden een busje met een tv voorin. Daar kwamen de hele tijd hele foute muziekclips op. Ik viel meteen in slaap. Na 3 uur waren we in David. Daar gingen we inkopen doen en lunchen (PIZZA). Daarna namen we de bus naar Baguette. Daar hadden we ons hostel namelijk geboekt. Het was een klein dorpje in de bergen. Het hostel heette Mamalena en was echt super! Alles was goed en ze hadden overal teksten op geplakt die hilarisch waren, bijv. Clean up after yourself, then you make everyone happy (well, not the aunts en kokroches, bus you can’t make everyone happy) ’s avonds gingen we het stadje in. Maar na een uurtje waren we al weer terug, want er was niks te doen.

We hadden geregeld dat we de volgende dag met een busje naar de hot springs en naar ons volgende hostel werden gebracht. De hotsprings waren echt heel cool. Eerst gingen we in de lauwe (32 graden), daarna in de hete (42 graden), toen in de koude (25 graden) en als laatst sprongen we in de rivier. Daar hebben we een tijdje gezeten. Op weg naar Lost and Found (ons hostel) gingen we nog klifspringen (het was iets van 6 meter). Dat was zo gaaf. We werden ergens bij een berg afgezet. Vanaf daar moesten we omhoog lopen naar het hostel. Het regende en het was best wel koud. Dat waren we niet meer gewend. Na een half uur waren we bij het hostel. Het waren een paar huisjes met een groot huis in het midden. We werden opgevangen door een man (Spider). Hij was super aardig en erg grappig. Hij liet ons het terrein zien en bracht ons daarna naar de kamer. Het waren 2-persoons stapelbedden van 3 hoog! ’S Avonds na het eten gingen we naar de bar voor de tafelvoetbaltournament. Iedereen die verloor moest een drankje betalen voor de winnaar. Om 11 uur moesten wij weer terug, want dan konden ze los gaan. Wij gingen toen maar een film kijken. De volgende dag gingen we de treasure hunt doen. Dat was een speurtocht door het jungle met allemaal aanwijzingen. De eerste aanwijzing was in het labyrint. Toen we die gevonden hadden werden we doorverwezen naar het jungle. Het was nog een hele tocht om daar te komen. Het was een heel steil stuk. Uiteindelijk lagen alle aanwijzingen langs de oever van de rivier. De laatste aanwijzing lag in een grot. Daar hebben we even pauze gehouden met wat grapefruits uit de bomen. Die aanwijzing zei dat we bij het hostel het laatste raadsel moesten oplossen. Op de terugweg voelde ik me niet zo lekker. Ik was misselijk en was snel moe. Eenmaal bij het hostel ging ik dus maar in de hangmat liggen. Er was een kat die heel lief bij me op schoot kwam zitten en de hele tijd geaaid wou worden. Toen dacht ik aan mijn katten en thuis en miste ik iedereen toch wel heel erg.

Die avond hebben we een Nederlandse jongen ontmoet, Twan, die ook naar Bocas del Toro ging. Hij was 19 en was op een lange vakantie. Hij ging ook naar Bocas del Toro. Spider had de volgende ochtend voor ons een busje geregeld die ons naar Almirante kon brengen waar we met het bootje naar Bocas del Toro konden. Toen we in Almirante waren, kwamen er weer meteen mannen naar ons toe rennen die ons naar de bootjes brachten. Toen we op open zee waren, ging de bestuurder opeens vol gas geven. We vlogen bijna over het water. In Bocas del Toro gingen we meteen naar ons hostel om daarna wat te eten (hamburger met friet). We kwamen Twan ook weer tegen, die at met ons mee.

De volgende dag hadden we een paar surfboards gehuurd en gingen met een bootje naar een eiland toe. Daar gingen we surfen. In het begin moesten we alleen met de golf meegaan op je buik, maar na een tijdje probeerde we op te staan. Het is echt heel moeilijk om in een vloeiende beweging overeind te komen. Later in de middag gingen we naar de wat hogere golven. Daar waren ook heel veel andere surfers. Het was cool om naar hun te kijken. Het is me 1 keer gelukt om goed te staan. De andere keren werd ik eraf gegooid en onder water gesleurd. Het was heel erg vermoeiend, vooral het terugpeddelen.

Toen we terug kwamen was de hele sfeer verpest. Het bleek dat er van 5 mensen de tassen gestolen waren met telefoons, geld en kleren erin. Mijn tas gelukkig niet, maar het was wel heel vervelend. Ze hadden het meegenomen achter onze rug. We voelden ons zo dom. Uiteindelijk om 6 uur gingen we weer terug. Nadat ze naar het politiebureau zijn gegaan, gingen we uit eten.

Het was uiteindelijk toch nog heel gezellig. Na het eten gingen we weer aan boord van het schip. Nadat ze de kamers bekend hadden gemaakt, moesten we nog alle spullen van ons opruimen. Ik was er tot 1 uur mee bezig. Het was heel leuk om iedereen weer te zien, maar ik vond de laatste week eigenlijk wel heel rustig en lekker.

Hier een update vanuit een hostel buiten Panama city. Zoals jullie vast al hebben gehoord gingen we donderdag 12 januari naar de Embarra indianen. De dag ervoor hebben we het hele schip opgeruimd en alles ingepakt. De volgende dag om 7 uur gingen we dus met onze rugzak met het openbaar vervoer naar de indianen. Jammer genoeg waren we een beetje te langzaam, dus hebben we op een gegeven moment een bus gebeld om ons te komen ophalen. Het laatste stukje gingen we met de boot. Toen was het al pikkedonker. We werden opgevangen door een paar vrouwen met zaklampen. We werden in 4 groepen verdeeld en moesten met een van de vrouwen meegaan. Toen we bij onze hut aankwamen zag ik al meteen dat het heel groot was. Wat ik niet had verwacht is dat er een tv was en iedereen daar had een smartphone! Wij hadden de hele 2de verdieping tot onze beschikking. Bij het uitpakken en het ophangen van de muskietennetten kwamen de mensen ons meteen helpen. Ze waren zo gastvrij! Daarna hadden ze ook nog eten voor ons klaarstaan (vis met bomenwortels). Ze hadden een eigen eethuisje. Na het eten moesten sommigen naar de wc. Toen we naar de wc liepen bereidden we er ons al op voor dat het niet een pretje ging worden. En onze vermoedens waren waar. Het was een gat in de grond en het stonk verschrikkelijk! Die nacht heb ik niet heel goed geslapen. Het matje lag niet heel lekker en ik werd de hele tijd wakker gemaakt door hanen of honden.

Die ochtend mochten we de mensen helpen in het dagelijks leven. We hebben onkruid gewied met een manchetti, hout gesprokkeld en rijst gestampt om de schilletjes eraf te halen. Na de lunch (rijst met linzen) gingen we met de hele groep zwemmen. Na het zwemmen gingen we de indianen Engels leren. Dat was heel grappig want sommige klanken kunnen ze helemaal niet uitspreken. Daarna gingen we tegen ze voetballen. 's Avonds waren we een kinderopvangcentrum omdat alle ouders naar de kerk gingen.

De volgende dagen waren er 's ochtends activiteiten voor ons gepland. De eerste dag ging ik naar de grotten. Dat was heel gaaf, alleen het enige minpuntje was dat de gidsen niet wisten welke kant we op moesten. Gelukkig zijn we wel heelhuids terug gekomen.

De tweede dag ging ik naar de boerderij. Daar moest iedereen met een manchetti de bomen en het riet omkappen. De bomen waren het leukst om om te kappen. Alle bomen waren dus al omgekapt, maar het riet was nog niet aangeraakt. Toen we moe waren gingen we kokosnoten uit de boom halen om op te eten en drinken. Dat was de eerste keer dat ik kokosmelk uit een kokosnoot dronk. Het is niet mijn favoriete drankje moet ik toegeven. Toen we klaar waren hebben we geprobeerd om fruitninja na te doen (dat is veel moeilijk dan op de ipod :-) ).

De laatste dag ging ik naar het regenwoud met een groep. Met een bootje gingen we naar het beginpunt van de tocht. Na een tijdje lopen kwamen we bij een weiland aan. Dat was wel een raar contrast vergelijken met de rest. Na het weiland moesten we door een rivier lopen. Onze schoenen waren dus zeiknat. Daarna kwamen we pas echt in het oerwoud. Toen het geluid van de rivier weggezakt was, hoorde je alleen nog maar de geluiden uit het oerwoud, dus krekels, vogels en soms apen. Iedereen was muisstil, want dan had je de meeste kans om iets te zien. Langs het smalle paadje waren soms super dikke en hoge bomen. Er waren (jammer genoeg) ook veel bomen en planten met stekels. Daar ben ik over gestruikeld en heb hier een snee opgelopen. Aan sommige bomen zaten termietennesten. In een riviertje waar we langskwamen had de gids een mini schilpad gevonden. Die mochten we allemaal even vasthouden. Zo schattig! Eenmaal boven op de berg aangekomen mochten we even een kwartiertje uitrusten. Daarna gingen we weer naar beneden via een heel steil stukje. Beneden aangekomen zag het jongetje dat ook meekwam een brulaap. Hij maakte heel veel lawaai omdat zijn hele familie in die boom zat. Verder hebben we nog een hele coole kikker en een hele grote kever gezien. De terugweg met de boot ging wat minder goed. Bij het begin was opeens de benzine op. Toen moesten we terug gaan roeien.

Het eten was zoals altijd; VIS MET BANANEN!!!!! 's morgens, 's middags en 's avonds. Ik werd er een beetje gek van. We hebben wel krokodil gegeten. Ik mocht jammer genoeg niet mee om ze te vangen.

Ze hebben ook nog voor ons gedanst. Alleen het jammere was dat ze het niet konden. Er was een oude vrouw bij die het wel kon en de jongere meisjes lachten en giechelden alleen maar. De laatste nacht dat we er waren hebben ze nog een feest voor ons gegeven. Alleen hier moeten de dames de jongens vragen voor een dans. Ik heb dat (na een beetje protest) wel gedaan. Na met een paar indianen gedanst te hebben vond ik het wel genoeg.

De laatste ochtend hebben we nog met onze groep en de familie een foto gemaakt. Daarna zijn we met de boot en bus naar het hostel gegaan net buiten Panama city. We kregen eindelijk weer gevarieerd eten en fruit en konden in een lekker breed bed slapen!

De eerste dag zijn we naar het oude gedeelte van Panama city geweest. Daar hebben we een aantal vragen gemaakt over verschillen tussen arm en rijk in dit land.

's Middags zijn we naar het Panama kanaal geweest. Het was heel indrukwekkend om te zien hoe het water zakte en de sluisdeuren open en dicht gingen. Het museum vond ik erg tegenvallen. In een speciaal afgehuurde ruimte hadden we een ontmoeting met de Nederlandse Ambassade. Er waren obers die rondliepen met drankjes en hapjes. Dat vond ik zo luxe. Was je nog niet klaar met je ene hapje, kreeg je de volgende al! De mensen van de ambassade legden ons uit wat hun werk was en wij legden daarna uit wat wij deden. De hele ambassade bestond maar uit 4 mensen :-).

De tweede dag hier gingen we een vogelhike maken. We gingen om half 6 's ochtends naar het regenwoud om daar te wandelen. We hebben heel veel dieren gezien, zoals een luiaard, toekans en papagaaien. 's Middags zijn we naar een dierentuin geweest. Het was niet heel indrukwekkend. Alle dieren die daar in hokjes zaten, kon je ook gewoon zien om je heen in het regenwoud! 's Avonds na het eten ging ik met een groep hiken in het donker. Dan heb je meer kans om slangen enzo te zien. We hebben een (mini) slang gevonden en hebben een paar kikkers en krokodillen gezien.

Vandaag (zaterdag 20 jan) mochten we na 's ochtends uitgeslapen te hebben naar een grote shopping mall in Panama city. Jammer genoeg had ik niet heel veel geld meer, dus ik kon niet veel kopen. Maar het was wel leuk om te zien.

Zoals jullie hebben gelezen heb ik super veel beleefd de laatste weken. Het is voor mij ook heel veel om te verwerken. Ik heb nu al zoveel beleefd dat het soms lijkt alsof ik al jaren op de boot woon (maar zo lang kan ik niet zonder jullie, hoor). Ik heb nog een paar dagen internet, dus ik hoop nog een paar van jullie te spreken.

We zijn vanavond aangekomen bij de San Blas eilanden. Het is hier donker, maar ik kan wel zien dat het een paradijs is. Geen cruiseschepen alleen maar een paar zeilbootjes. En op de eilanden staan alleen maar palmbomen, verder niks. De reis hier naar toe verliep heel vlot. We voeren steeds iets van 9 knopen. De golven waren wel heel erg hoog er kort. Daardoor bewoog het schip heel erg heen en weer en kwamen er ook wel eens golven over de railing heen. Gisteravond kwam er zo'n hoge golf dat het schip heel erg kantelde. Iedereen viel naar de andere kant toe en alles viel op de grond, al stonden ze op antislipmatjes.

Gisteren was het oudjaar. We hadden eigenlijk een bonte avond gepland, maar omdat er zulke hoge golven waren, werd dat verplaatst naar vandaag of morgen. Wel hebben we om 7 uur en om 12 uur feest gevierd en 2 oliebollen gegeten (veel hé...). Jammer genoeg konden we de balonnen niet op laten stijgen omdat er teveel wind stond. Daarom deden we maar allemaal vuurwerkgeluiden na. Dat was heel erg grappig. Ik heb jullie allemaal nog zo veel te vertellen, maar dat ga ik doen zo gauw ik internet heb.

Hoi allemaal, hier een update uit curacao,

De laatste keer heb ik even een korte update uit Martinique gegeven. Ik wou hem eigenlijk iets langer maken maar mijn computer viel bijna uit dus heb ik het maar kort gehouden om jullie toch nog even iets van mij te laten horen. Hieronder vinden jullie een paar dingen die ik meegemaakt tijdens de oversteek bijv. De ontgroening en de scheepsovername.

De Ontgroening:
Om 2 uur ’s middags moesten we opeens allemaal in de salon gaan zitten met onze zwemkleding aan. Na een tijdje werd er iemand naar buiten geroepen: de eerste was Douwe. Niemand wist wat er buiten gebeurde. Opeens kwam hij naar binnen gerend. Hij had een kale streep op zijn achterhoofd. Hij werd door Anne weer naar buiten getild. Dat zorgde wel voor een opschudding. Een voor een werd iedereen naar buiten geroepen en de salon werd steeds leger. Coen en ik bleven als enige over. Toen werd ik naar buiten geroepen. Toen ik buiten was deed iemand z’n handen voor mijn ogen. Toen de handen weg waren zag ik alles. Er stond een bank in het midden, met daarvoor Poseidon (de kapitein). De leraren en de crew stond om de tafel heen. Ik moest op de bank gaan liggen en werd vastgehouden. Ze deden alsof mijn haar werd afgeschoren. Ik moest gillen als ik wou dat het ophield, dus dat deed ik. Daarna werd ik schoongemaakt met een smurrie van ketchup, mayonaise, mais en nog wat andere dingen. Toen moest ik rechtop gaan zitten en een slok zeewater drinken. Daarna moest ik de voet van de vrouw van Poseidon kussen (eigenlijk Joost). Ik kreeg als bijnaam “Zeeschildpad”. Toen was het afgelopen en moest ik me bij de andere voegen. Coen, die de laatste was, kreeg de hele emmer over zich heen omdat hij de laatste was. Na Coen mochten we ons afspoelen met de tuinslang. Omdat de watermaker nog steeds kapot was, mochten we niet douchen. We hebben gesmeekt of we mochten zwemmen, want we gingen toch heel langzaam, en het mocht ook nog! Binnen no-time hadden we alle zeilen naar beneden gehaald en we zijn meteen in het water gesprongen. Er was heel veel deining, dus je zag de hele boot heen en weer gaan. Dat was heel gaaf om te zien. Na het zwemmen spoelden we onszelf af met zoet water, hezen de zeilen weer en gingen weer verder.

De scheepsovername: Eerst zal ik even vertellen wie wat moet doen: De bootsman zegt wat er moet gebeuren bijv. als sommige zeilen naar beneden moeten worden gehaald of juist omhoog. De stuurman die geeft iedereen een taak en kijkt of er niets fout gaat bij de opdracht. De koks maken natuurlijk het eten. De machinist zorgt ervoor dat alles in de machinekamer goed verloopt bijv. de watermaker. En als laatste zorgt de kapitein ervoor dat we de goede koers varen en kijkt natuurlijk ook mee of er niets moet gebeuren met de zeilen. ’s Ochtends werd iedereen om 8 uur wakker gemaakt. Na het ontbijt kregen we namelijk een speech van Till, onze “niewe kapitein”. Hij hield het voornamelijk over praktische dingen, zoals de watermaker die nog steeds kapot was. Na de speech ging ik bij de wacht zitten, want ik had niks anders te doen. Ik heb van Sanne geleerd hoe je het eerste deel van een Rubiks kubus oplost. Voor de rest heb ik mijn boe k gelezen. Om 12 uur begon mijn wacht. Mijn bootsvrouw was Haike en mijn Stuurman was Coen. Het 1^ste half uur ging ik sturen en voor de rest van de wacht hebben we niet heelveel hoeven doen. Nadat we werden afgelost heb ik op mijn computer Plants vs. Zombies gespeeld. Na een film te hebben gekeken ging ik naar bed, want ik had om 12 uur weer wacht.

Scheepsovername taken:

Bootsmannen: Haike, Andrea en Floris

Stuurmannen: Coen, Jorrit en Liselet

Koks: Siebrand en Douwe

Machinist: Joost

Kapitein: Till

Tijdens de oversteek naar Aruba was er storm! Het regende de hele tijd en het waaide heel hard. Op een gegeven moment gingen we 11 knopen. Omdat we toen alles niet meer goed konden beheren hebben we de bazaan (het achterste zeil) naar beneden gehaald zodat we 9 knopen voeren. Sommige mensen waren ook weer zeeziek geworden

Bonaire.

Na Martinique gingen we naar Bonaire. Er was onderweg regen en heel veel wind, dus we gingen 9 knopen (9 mijl per uur). We kwamen dinsdagavond aan in Bonaire (het stadje heette Kralendijk). De volgende dag mochten we ’s ochtends de stad in. Ik ging samen met Wouter, Liv, Sanne, Daisy, Renee en Willemijn. Na een ijsje gegeten te hebben gingen we gewoon heel veel winkeltjes in en souvenirs kopen. Om 12 uur moesten we bij de boot terug zijn voor de lunch. Tijdens de lunch hoorden we dat we gingen snorkelen en kanoën met een paar leerlingen van de havo-vwo school op dit eiland. Met een hele coole bus (zie foto’s) gingen we naar het natuurpark waar we dat gingen doen. Tijdens de rit zag je om de paar meter een paar hagedissen wegspurten. Op de helft van de rit ging het opeens keihard regenen, omdat er geen ramen in de bus zaten, werd ik helemaal zeiknat. Toen we daar waren kregen we uitleg over het natuurpark en hoorden we dat we moesten helpen schoonmaken. Als we dat deden hoefden we geen belasting te betalen. We werden verdeeld in 3 groepen, omdat er maar 14 mensen maximaal mochten gaan kanoën. Ik zat in groep 3. De 1^ste groep begon met kanoën. Wij liepen naar het plekje toe. Tijdens het lopen, moesten we alle plastic en glazen dingen zoals bierflesjes en bekertjes in een vuilniszak doen en meenemen. Tijdens de wandeling zagen we ook nog loslopende ezels staan. Heel grappig. Toen we bij het strandje waren mochten we de vuilniszakken op een hoop gooien en gaan snorkelen. Het viel mij best wel tegen hoe mooi het onder water was. Eerst zag ik helemaal niks door het zand en de alles zag er grauw uit. Gelukkig waren er wel mooie visjes te zien. Ik heb mijn onderwatercamera getest en hij doet het fantastisch (zie foto’s). Na het snorkelen gingen wij terug naar het beginpunt kanoën. Tijdens de rit kregen we uitleg over de mangrovebomen die daar allemaal groeien en de vissen die er leven. Er is bijna een vliegende vis in een van de boten gesprongen! Toen we terug waren, was iedereen al weg. Wij moesten achterin de pick-up gaan zitten. Het regende keihard en er was wind, dus op een gegeven moment kregen we het wel koud. Eenmaal op de boot gingen we eten met de leerlingen.

De volgende dag moesten we om 7 uur opstaan. We kregen die ochtend namelijk met een bus een rondleiding over het eiland. De man die onze gids was legde van alles uit. Na een tijdje leek het alsof hij betaald werd om zo te praten. Hij ging van alles over hotels vertellen en hoe goed sommige waren en waarom je daar naar toe moest gaan. Echt heel grappig om te horen. Tijdens de rit ging hij ook allemaal dingen zeggen die we niet konden zien, zoals “het koraal is hier echt heel mooi” en “Meestal zijn hier heel veel flamingo’s, maar nu jammer genoeg niet”. Soms was dat best wel irritant om te horen. Uiteindelijk hebben we wel flamingo’s gezien, niet zo heel veel, maar ze waren wel heel mooi. We gingen stoppen bij een natuurpark. Daar gingen we een wandeling maken van 2 uur. Je zag overal om je heen cactusbomen. Na een tijdje werd dat wel een beetje saai. Na een tijdje liepen we langs de kustlijn. De golven waren heel hoog en spatte een paar meter hoog op toen ze tegen de rotsen aan sloegen. Op de grond zag je overal heremietkreeftjes lopen. Toen we weer tussen de cactusbomen liepen zagen we kara kara’s (roofvogels). Het waren er een heleboel en ze cirkelden boven ons. Het leek net alsof er iemand dood ging. Toen zagen we het probleem: er lag een dood geitje midden op het pad. Niet een heel erg leuk gezicht en het stonk verschrikkelijk. We liepen snel verder.

Na 2 uur gingen waren we weer terug. Tijdens de terugrit gingen we nog langs een supermarkt. Het was een Albert Heijn, maar het heette anders (Van der Waal). Daar ging iedereen los. Omdat ik niet zoveel geld bij me had, heb ik helemaal geen snoep gekocht (goed van mij hé). Iedereen had dozen vol snoep gekocht voor de komende weken. Echt niet normaal was het. Eenmaal terug op de boot gingen we meteen varen.

Om 3 uur vertrokken we richting Curacao. Tijdens de rit hiernaartoe had ik gewoon les. En voor ik het wist waren we in Willemstad. We hebben er ongeveer 8 uur over gedaan. Tijdens het avondeten kregen we te horen dat het kerstkoopavond was en dat we tot 11 uur in de stad mochten lopen. Ik ging gewoon weer met dezelfde groep. We hebben heel veel winkeltjes bekeken en het laatste uurtje hebben we wat gedronken aan het terrasje. Het was super gezellig.

Ik hoop dat jullie nu niet in slaap zijn gevallen door dit lange verhaal.

Morgen avond (1ste kerstdag) hebben we een kerstdiner en gala. Ik weet zeker dat het leuk gaat worden, want ik heb het zelf met een paar anderen georganiseerd :)

Nou, dit was het dan voor nu....

Ik mis jullie allemaal heel erg (vooral nu).

En natuurlijk:

Prettig Kerstfeest en een Gelukkig Nieuwjaar!!!!!!

Xxxxxx Dianne

Hier gaat alles nog steeds goed. Ik heb nu wel weer heel veel zin in Dominica. Ik ben de zee wel weer zat. Deze week hebben we onze eerste vis gevangen van ruim 1 meter! Hij was ook heel lekker ;)

Sinterklaas was heel leuk. Eerst kwam Sinterklaas en zwarte piet. Er werden een paar mensen naar voren geroepen, bijv. de grootste eters of de mensen die spelletjes speelden onder de les. Na het bezoek gingen we het Sinterklaas spel spelen. Het was heel chaotisch maar wel super leuk. Ik had uiteindelijk een chocoladereep en een snicker. Niet al te slecht toch?

Met school gaat het opzich wel goed. Ik heb deze week aan mijn natuurkunde gezeten, jammer genoeg ging mijn PW niet heel goed :(

Gisteren had ik weer keukendienst. Eerst moesten we de hele koelkast opnieuw inruimen en schoonmaken, niet zo'n heel leuk werkje. Daarom waren we 2 uur te laat met de lunch. Daarna was het tussendoortje ook 1 uur te laat, alleen het avondeten was op tijd en ging goed. Het opruimen en de afwas ging ook heel snel, dat kwam door onze Spaanse docent Joost. Hij kan supersnel en goed afwassen en vind het ook niet erg om te doen. We waren uiteindelijk om half 10 klaar.

Iedereen heeft heel erg zin om te zwemmen, maar dat kan natuurlijk hier niet. Dat is soms best wel deprimerend. Het eten wordt ook steeds minder, omdat we geen vers groente en fruit meer hebben. Maar we verhongeren hier niet.

We hebben ook een keer langs een storm gevaren. Je zag allemaal bliksemflitsen. Dat was best wel vet om te zien. Ook hebben we een paar keer hele erge regen gehad. Maar het blijft warm.

Vandaag (zaterdag) hebben we feest, want Poseidon (god van de zee) komt namelijk langs. Ik weet niet wat dat inhoud, maar het wordt zo ie zo heel gezellig. We zijn bijna bij Dominica........

Een dikke knuffel voor iedereen.

P.s Zana; met een sexstand meet je de stand van de zon. Via een berekening kan je dan zien op welke breedtegraad je vaart. xxx

Hier gaat alles goed, eigenlijk zelfs wel perfect. Ik heb deze week 2 proefwerken gemaakt: Frans en Scheikunde en ik ga nu beginnen aan Natuurkunde. Elke avond komen er wel een paar vliegende vissen op dek springen. Die gebruiken we voor aas en ik heb ook met een paar anderen een paar vissen ontleed voor Biologie. Mijn Spaans is ook al met sprongen vooruit gegaan. Ik kan al heel veel zeggen. De sfeer op het schip is goed. We zijn nu ook bezig met een musical te maken. Die gaan we opvoeren in Bermuda. Ik ga erin dansen voor het vak BSM.

De wachtdagen zijn trouwens heel chill. Elke wacht houden we wel een watergevecht, want het is hier elke dag rond de 27 graden (het zeewater is 26 graden!). Ik ben best wel erg verbrand op mijn rug, jammer genoeg (want mijn zonnebrand is kapot gegaan op de Teide). Maar daar ga ik nu wel heel erg op letten.

Ik heb nu ook tijdens mijn wacht met een sexstand gewerkt. Dat is nog best wel moeilijk hoor! Ik heb eergisteren ook weer keukenploeg gehad. Het ging niet allemaal even soepeltjes, maar het eindresultaat was wel steeds goed. Ik heb o.a. appelbeignets gemaakt. Ze zijn heel mooi geworden.

Laatst ging de watermaker kapot, dat betekende dat we niet meer mochten douchen voor 8 dagen! Gelukkig bleek het minder erg te zijn dan gedacht en kregen we vandaag te horen dat we weer mochten douchen.

Morgen komt Sinterklaas bij ons op bezoek en na het bezoek gaan we het sinterklaasspel spelen met z’n allen. Ik denk dat het heel erg gezellig wordt. Ik hoop dat het met jullie goed gaat en wens jullie een leuke Sinterklaasavond!

Maandagochtend (21-11) moest iedereen om 7 uur opstaan omdat om 8 uur de bus vertrok richting de Teide. De rit duurde ongeveer 2 uur. We werden op 2000 meter hoogte afgezet. We schrokken wel allemaal van de kou (8 graden). Nadat iedereen uit de bus was gestapt, kregen we onze voedselvoorraad. Deze bestond uit 4 broodjes, 2 bananen, 1 sinaasappel en een pak koekjes. We moesten zelf water meenemen. Om 11 uur begonnen we, met onze rugzak op onze rug met lopen. Eerst liepen we nog in groepen, maar langzamerhand begonnen de groepen zich toch op te splitsen omdat iedereen zijn eigen tempo had. In het begin was het landschap nog niet zo steil, maar na 2 uur begon het steeds steiler te worden (dus ook veel zwaarder). We hielden daarom ook vaker pauzes. In de pauzes aten we meestal een stukje brood. Uiteindelijk waren we ongeveer om 3 uur bij de herberg (de laatsten kwamen om 5 uur aan).

Voor een herberg was het nog best wel luxe; we hadden internet! Ze hadden er ook warme chocolademelk en coca cola. Als avondeten kregen we soep met noedels en brood. Om 8 uur ging iedereen slapen, want de volgende dag moesten we om 4 uur al weer op. Dat was best wel moeilijk.

Na het ontbijt begonnen we aan het laatste stuk van de beklimming (dat was om 5 uur). Dit laatste stuk naar de top was heel zwaar. Ik was daarom blij dat we bij het gondelstation onze rugzakken konden droppen, zodat we naar de top zonder rugzak konden lopen. Om half 7 kwamen we eindelijk aan op de top. Daar moesten we wachten op de zonsopkomst en dat was geen pretje. Het was echt super koud! Na een tijdje waren mijn handen en voeten echt helemaal bevroren. Ik vond het daarom ook minder leuk. Het duurde een eeuwigheid, maar om half 8 kwam de zon eindelijk op. Dit was wel prachtig om te zien.

Hierna gingen we weer vlug naar beneden, want daar was het warmer. De terugtocht was gelukkig ook minder vermoeiend dan naar boven. We moesten op een gegeven moment over allemaal rotsen klimmen en dat vond ik heel leuk. Het was ook grappig om te zien dat het landschap opeens totaal veranderde. Op een gegeven moment kwam er een splitsing en we wisten niet waar we naar toe moesten. Het leek ons logisch om naar beneden te gaan, dus kozen we ook het pad dat naar beneden liep. Dat bleek dus het verkeerde pad te zijn. Hierdoor hebben we 3 kilometer omgelopen en kwamen we ook nog op het verkeerde punt uit! Gelukkig waren we niet de enige, want uiteindelijk stond iedereen bij het verkeerde punt. Toen hebben we de bus gebeld om ons op te halen. In de bus kregen we een cola en een koekje als beloning, omdat we het zo goed hadden gedaan. ’s Avonds was iedereen zo moe dat we meteen naar bed gingen.

Ondertussen zitten we weer midden op zee voor de grote oversteek en ik ben weer helemaal gewend aan het zeeleven (dus het constant op en neer gaan). Ik ben niet nog een keer zeeziek geworden, gelukkig!

Volgende week vertel ik jullie over het leven op zee!  

"Ik wil naar huis!" en "Wat doe ik hier!: waren de enige dingen waaraan ik kon denken de laatste paar dagen. De dag dat we uit Cherbourg vertrokken (donderdag), ging het nog wel, maar de dagen daarna voelde ik me echt kotsmisselijk. De golven waren op een gegeven moment iets van 2 of 3 meter hoog! Als ik lag, ging het  wel, maar als ik eenmaal opstond, draaide de hele wereld om me heen en wist ik niet hoe gauw ik naar de railing moest rennen. Ondertussen moest ik gewoon alle wachten lopen, dus meestal tijdens de wacht lag ik te kijken naar de horizon of de sterrenhemel. Deze dagen heb ik niets anders gedaan dan wacht lopen, op de bank liggen en daarna snel naar mijn bed toe om te slapen. Ik heb in die paar dagen ook helemaal niks gegeten of gedronken en heb het gevoel alsof ik een paar kilo ben afgevallen ( dat is natuurlijk een beetje overdreven ) 's Avonds in bed had ik voor het eerst echt spijt dat ik mee was gegaan, zo ziek was ik.

Gelukkig gaat het nu weer beter met mij! Ik heb vandaag weer gewoon gegeten en gedronken en heb het binnengehouden :-) Vandaag (zondag) zit ik in de keukenploeg. Dat betekent dat je de hele dag voor het eten moet zorgen. Vanochtend was het gewoon brood, maar vanmiddag hebben we bijvoorbeeld zuurkool met braadworst gemaakt. En om 4 uur hebben we nog voor iedereen een pannenkoekje gebakken en vanavond gaan we brood met soep eten. Bij de keukenploeg hoort natuurlijk ook de afwas (wat natuurlijk minder leuk is ) Een voordeel is dat je dan die nacht geen wacht te lopen, wat wel weer heel fijn is.

De temperatuur gaat nu met de dag met sprongen omhoog. Ik hoef nu 's nachts geen thermokleding meer aan! Vandaag waren ook de eerste dolfijnen te zien. Het is me helaas nog niet gelukt om er eentje op de foto te krijgen, maar ik blijf het proberen!

Tot volgende week: Dianne.

Zo hier is het eerste bericht vanuit Frankrijk. De eerste dagen zitten erop. Ik zal vertellen hoe mijn dag er ongeveer uit ziet.

Ik begin om 12 uur ’s avonds met wacht lopen tot 4 uur. In het begin begreep ik helemaal niks van wat ze zeiden. Ze gebruiken veel voor mij onbekende termen. Nu is dat beter geworden. Na de wacht ga ik slapen tot ongeveer 11 uur. Daarna is er ontbijt en vervolgens weer wacht. Dat komt omdat we nog geen school hebben. Na deze wacht hebben we tijd voor onszelf waarbij we meestal een spelletjes doen of een film kijken. Dit duurt tot het avondeten om 8 uur. Na het avondeten ga ik weer slapen om energie te krijgen voor de avond wacht. Het begint nu al een beetje saai te worden; wacht lopen is eigenlijk niet zo leuk als ik dacht. Bij de wacht is er een stuurman, een uitkijk op bakboord (links), een uitkijk op stuurboord (rechts) en een navigator. De uitkijk moet kijken of er boten zij. Als ze er een zien, geven ze dit door aan de navigator. Deze kan dan kijken of er een kans is dat de boot tegen ons aan kan botsen. De rest van de wacht moet letterlijk wachten en mag soms een klusje doen.

’s Avonds is het wel heel mooi. Je ziet alleen een paar lichtjes van boten en je kan dus ook de sterrenhemel heel goed zien. De stuurman kan in het donker natuurlijk ook weinig zien, dus moet hij varen op zijn kompas.

We hebben tot nu toe wel geluk dat er weinig wind is op de Noordzee. Zo kunnen we rustig beginnen en alles goed leren. Ook is daardoor niemand van de groep echt heel erg zeeziek geweest. Wat wel jammer is, dat we tot nu toe bijna de hele tijd op de motor varen. De eerste paar dagen omdat er gewoonweg te weinig wind stond en zaterdag omdat we naar het zuidwesten moeten varen en daar komt de wind vandaan. Gevolg was dat we alle zeilen naar beneden moesten halen en weer verder gingen varen op de motor. We hebben vervolgens aangelegd in de Franse plaats Cherbourg. Daar blijven we een paar dagen liggen tot de wind is gedraaid. Omdat we stil liggen, hoeft niemand wacht te lopen en dat vind ik heel fijn. Zo hebben we meer vrije tijd. Zo zijn we vandaag door het stadje gelopen. Jammer genoeg waren alle winkels dicht omdat het zondag was. Morgen gaa we een rondleiding voorbereiden voor de bemanning.

Vandaag hebben we ook onze eerste Spaanse les gehad. Ik weet al hoe ik mezelf moet voorstellen en ik kan tellen tot 20. Dat heb ik snel geleerd hé? We hebben nu wel internet, maar die is nog trager dan de vorige keer dus ik ga het niet zo vaak gebruiken.

Groeten uit Frankrijk

Hallo allemaal,

Ik zit hier nu op de boot in de haven van Amsterdam. We liggen stil, de boot beweegt helemaal niet dus er is nog niemand zeeziek (gelukkig). Gisteren ging ik om ongeveer 11 uur hiernaartoe met mijn familie. Toen we hier waren konden we op de boot rondkijken en kregen we een kopje thee met een koekje. Om 2 uur gingen alle familie's weg. Ik kon nog niet echt afscheid van ze nemen want ik zie ze donderdag nog.

Nadat alle ouders weg waren werden de kamers ingedeeld en moesten we alle spullen naar de kamers verplaatsen. Het ging niet helemaal soepel. De kamers waren best wel klein en we hadden alle 4 veel spullen mee. We hebben allemaal 1 plankje waar we onze spullen op kwijt kunnen. De rest (bv boeken) ligt onder onze bedden. Dus de kamer is nu nog eigenlijk een zooitje. Maar ik ben heel erg blij dat er wel een wasbak in elke kamer zit!

Omdat we internetverbinding hadden gingen heel veel mensen 's avonds op de computer en daardoor was het internet heel erg traag. Dat was wel jammer. Daarom gingen we met z'n allen later het weerwolvenspel spelen.

De volgende dag gingen we om 8 uur ontbijten. Daarna kon iedereen eigenlijk gewoon z'n eigen ding doen maar we moesten ook helpen met klusjes. Zo heb ik bijvoorbeeld samen met een paar anderen de zwemvesten te drogen opgehangen, de vlaggen besteld (van elk land moeten we een vlag hebben), de boeken geordend, een paar boodschappen gehaald en het avondeten gekookt. In de tussentijd hebben we een mediatraining gekregen (want morgen komt er media) en heeft iedereen spelletjes gespeeld. Dit was mijn echte eerste dag op de boot (al vaart hij nog niet). Tot volgende week!